Παράδοση των Ελληνικών νησιών

   Η πολιτιστική κληρονομιά δεν περιορίζεται σε εκδηλώσεις οι οποίες περιλαμβάνουν ύλη, όπως είναι τα μνημεία και τα αντικείμενα τα οποία έχουν διατηρηθεί στην πορεία του χρόνου. Η έννοια αυτή περιλαμβάνει ζωντανές εκφράσεις και παραδόσεις αμέτρητων ομάδων και κοινοτήτων σε όλο τον κόσμο, τις οποίες έχουν κληρονομήσει από τους προγόνους τους και τις μεταδίδουν στους απογόνους τους, στις περισσότερες περιπτώσεις από στόμα σε στόμα. Αυτή τη σημαντική κληρονομιά πρέπει να διατηρήσουμε αναλλοίωτη στο πέρασμα των χρόνων. Τις παραδόσεις που κρατάνε ζωντανές τις αξίες των προγόνων μας και μας δείχνουν την ιστορία μας.

   Όπως ο υπόλοιπος Ελλαδικός χώρος έτσι και τα Ελληνικά νησιά μας χαρακτηρίζονται από ποικιλία παραδόσεων. Κάθε νησί έχει τη δική του ιστορία και φυσιογνωμία, την οποία μοιράζεται σε μεγάλο βαθμό με τα υπόλοιπα νησιά ή με ομάδες εξ αυτών. Τα δίκτυα των νησιών υπήρξαν ευρεία και ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες συνέδεσαν τα νησιά με την Αίγυπτο, την Εγγύς Ανατολή, τον Εύξεινο Πόντο και τα λιμάνια της Μεσογείου. Σημερα τα Ελληνικά νησιά  δεν αποτελούν μόνο τόπο αναφοράς για την ιστορία και τον πολιτισμό των τριών ηπείρων που βρίσκονται κοντά του, αλλά και χώρο αναψυχής για χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, καθώς συνδυάζει μοναδικά το φυσικό κάλλος με τον πολιτισμικό πλούτο. 

   Το Λαογραφικό ντοκιμαντέρ που ακολουθεί έχει θέμα τον τοπικό παραδοσιακό τρόπο ζωής των Μυκονιατών από το παρελθόν μέχρι σημερα.

 Πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια προγράμματος κατάρτισης «Διαχείριση Πολιτιστικής Κληρονομιάς». Περιγράφεται επιγραμματικά η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, η αγροτική ζωή, τα ήθη και τα έθιμα, τα πανηγύρια και τα χοιροσφάγια, θρύλοι, δοξασίες, η ζωή στη Ρήνεια και η διατροφή.

Βυζάντιο

Η πόλη των τυφλών

-«Απέναντι από την πόλη των τυφλών να χτίσετε τη νέα σας αποικία». Αυτόν το χρησμό έδωσε η Πυθία στο Βύζαντα, τον αρχηγό των Μεγαρέων αποίκων, που είχε πάει στους Δελφούς να ζητήσει τη συμβουλή του Απόλλωνα.

Ξανοίχτηκαν τότε οι Μεγαρείς στο Αιγαίο, μπήκαν στον Ελλήσποντο κι έφτασαν στη Χρυσού­πολη της Προποντίδας. Ρώτησαν παντού. Κανείς όμως δεν ήξερε ούτε είχε ακούσει ποτέ για πό­λη με τέτοιο όνομα.

Απελπισμένος ο Βύζαντας βγήκε από το καράβι του κι ανέβηκε στην κορυφή ενός θαλασσόβρα­χου. Η ματιά του πέταξε πάνω από τη στενή θάλασσα της Προποντίδας κι αγνάντεψε την αντι­κρινή στεριά. Ένας όμορφος τόπος ξανοιγόταν μπροστά του. Επτά λόφοι, ο ένας πλάι στον άλλο, κι ανάμεσα τους ένας κόλπος στενόμακρος σαν απάνεμο λιμάνι.Γύρισε τη ματιά του στη Χρυσούπολη και μέτρησε τη διαφορά. Τώρα ο χρησμός μιλούσε μέσα του και του έδινε την απάντηση. Τρέχοντας έφτασε στους συντρόφους του:

-Τελείωσαν τα βάσανα μας, τους φώναξε. Αυτή είναι η πόλη των τυφλών, η Χρυσούπολη! Αυτοί που την έχτισαν εδώ δεν είδαν τον παραδεισένιο τόπο που βρίσκεται αντίκρυ τους, για να χτίσουν εκεί την πόλη τους. Τον άφησαν για μας!

Οι Μεγαρείς σήκωσαν πανιά, πέρασαν απέναντι και έχτισαν εκεί την αποικία τους, που, από το όνομα του αρχηγού τους, την ονόμασαν Βυζάντιο. Ήταν Άνοιξη του 658 π.Χ».

Ηροδότου, Ιστορίαι (διασκευή)